Wednesday bana çok şey hissettirdi

Dizi, Addams Ailesi’nin o meşhur kızını, Wednesday’i merkeze alıyor. Hani şu soğuk, kimseye yaranmaya çalışmayan, zekâsıyla ve cesaretiyle öne çıkan karakter var ya… İşte o bu kez tek başına sahnede. Başrolde Jenna Ortega oynuyor ve inan bana, öyle bir iş çıkarmış ki, Wednesday sanki gerçekte oymuş gibi hissettiriyor.

Tim Burton’un dokunuşu her sahnede hissediliyor. O karanlık atmosfer, kasvetli şatolar, gizemli ormanlar… İzlerken kendimi adeta bir gotik masalın içinde buldum. Ama en güzeli, görsellik yalnızca göze hitap etmiyor; Wednesday’in ruhuna da dokunuyor. Bazen bir gökyüzü manzarası, bazen bir okul koridoru bile karakterin yalnızlığını, gücünü ve farklılığını yansıtıyor.

Asıl ilgimi çeken şey ise Wednesday’in tavrı oldu. Kimseye hoş görünme çabası yok. Arkadaşlarının, ailesinin beklentilerine göre davranmıyor. O sadece kendi bildiğini yapıyor. Bu duruşu bana çok şey hatırlattı. Çünkü çoğu zaman biz, başkalarının onayını almak için kendimizden taviz veriyoruz. Ama Wednesday bunu reddediyor. Kendi yolunu çiziyor. Bu da bana şu mesajı verdi: Farklı olmak bir kusur değil, aksine bir güç.

Biliyor musun, izlerken lise yıllarımı düşündüm. O dönem ben de biraz uyumsuz hissederdim. Çoğu insan aynı şeylerden hoşlanırken, ben bambaşka şeylerin peşindeydim. O zamanlar bunun yanlış olduğunu sanırdım. Ama Wednesday’i izleyince fark ettim ki, aslında insanı değerli kılan da bu farklılıklar.

Dizi yalnızca eğlenceli bir hikâye değil, aynı zamanda düşündürücü bir deneyim. Hem güldürüyor, hem geriyor, hem de kendinle yüzleşmeni sağlıyor. 

Wednesday karakteri bana içimde sakladığım, belki de çok fazla ortaya koymadığım güçlü yanlarımı hatırlattı. 

Wednesday yalnızca bir dizi değil, biraz da hepimizin içinde var olan o “ben buyum, kimseye benzemek zorunda değilim” diyen tarafın yansıması.