Peki Ne Yapmalı?

 Kendini Düşünen Akrabalar ve İnsanlar: Hayatın Görünmeyen Yükü

Hayat bazen sadece dışarıdaki yabancılarla değil, en yakınlarımızla sınar bizi. İnsan ister istemez şunu fark ediyor: Herkes dost gibi görünse de herkes gerçekten dost değil; herkes akraba olsa da herkes aile gibi davranmıyor.

Özellikle akrabalar arasında bu durum daha da belirgin olur. Kimi akrabalar vardır; sevinçte, acıda, düğünde, cenazede yanındadır, seni gerçekten gönülden ister. Ama bir de vardır ki, hep kendi çıkarını düşünür. Onların sözlerinde, davranışlarında “ben” ön plandadır. Senin derdin, senin mutluluğun onların gündeminde fazla yer etmez.

Kendini Düşünmenin Görünüşte Normal Hali

Aslında kendini düşünmek, insan doğasının bir parçasıdır. Hepimiz hayatta kalmak, mutlu olmak, kendi yolumuzu çizmek isteriz. Ama işin kırıcı yanı, bunun karşı tarafın hakkını gasp ederek yapılmasıdır. “Ben mutlu olayım da sen ne yaşarsan yaşa” anlayışı, işte burada devreye girer. Özellikle akrabalık ilişkilerinde bu çok daha ağır gelir. Çünkü insanda şu beklenti vardır: “Kan bağı olanlar bana sahip çıkar.”

Fakat gerçek hayat öyle işlemiyor. Bazen en çok güvendiğin, “O bana sırt çevirmez” dediğin akraban, seni en zor anda yalnız bırakabiliyor.

Miras, Paylaşım ve Çıkar Çatışmaları

Kendini düşünen akrabaların en çok yüzünü gösterdiği anlardan biri de miras meseleleridir. O güne kadar “can ciğer kuzu sarması” görünen insanlar, iş menfaate gelince bambaşka birine dönüşebiliyor. Bir parça toprak, üç beş kuruş için kardeşin kardeşe, amcanın yeğene, teyzenin yeğene düşman olduğu çok görülmüştür. Oysa kimse yanına bir şey götürmüyor; ama insanın hırsı bazen gözünü öylesine bürüyor ki akrabalık bağı önemini yitiriyor.

Dost Görünümlü Yabancılar

Sadece akrabalar değil, çevremizdeki bazı insanlar da aynı şekilde davranır. Yüzüne gülüp arkandan seni hiçe sayanlar, kendi işine geldiğinde arayıp işine gelmediğinde ortadan kaybolanlar… İşte bunlar da aslında kendini düşünen insan tipinin farklı bir yansımasıdır.

Peki Ne Yapmalı?

İnsanın içi kırılıyor, bazen öfkeye kapılıyor ama aslında en sağlıklısı şu:

Beklentiyi azaltmak. İnsanlardan “Benim için de aynı fedakârlığı yapar” beklentisi taşımak yerine, herkesin kendi kapasitesince davranabileceğini bilmek.

Mesafe koymak. Seni sürekli kıran, çıkarını önde tutan akrabalara mesafeni korumak. Kan bağı olsa da kalp bağının kurulmadığı yerde çok da ısrarcı olmamak.

Kendi değerini bilmek. Başkalarının bencilliği seni eksiltmez. Tam tersine, onların kim olduğunu daha net görmeni sağlar.

İyi insanlarla yol almak. Akrabalık bir şanstır ama dostluk bir seçimdir. Yanında samimi insanlar olduğunda, akrabalardan görmediğin desteği dostlarından bulabilirsin.