Değer Vermek ve Değer Görmemek Üzerine

 Değer Vermek ve Değer Görmemek Üzerine

Merhaba dostlar,

Uzun zamandır aklımda olan bir konudan bahsetmek istiyorum bugün: değer vermek ama karşılığında değer görmemek.

Hayatta hepimizin başına gelmiştir. Birine içtenlikle değer verirsin, iyi olmasını istersin, halini hatırını sorarsın… Ama zamanla fark edersin ki o aynı özeni sana göstermiyor. Sanki senin varlığın, onun hayatında sadece “gerektiğinde hatırlanacak biri” gibi. İşte o an, içten içe kırılırsın.

Aslında değer vermek, bir beklentiyle yapılan bir şey değildir. Ama insanız işte; “benim gösterdiğim kadar o da değer verseydi” diye düşünmeden duramıyoruz. Çünkü kimse sürekli verip, hiç alamamaya dayanamaz. En güçlü insan bile bir noktada yorulur.

Bazen kendi kalbimizi korumayı unuttuğumuz için bu kadar kırılıyoruz. Oysa ki değer, hak edene verildiğinde anlamlı. Herkese aynı samimiyeti, ilgiyi, sevgiyi gösterdiğimizde, kendi enerjimizi de tüketiyoruz farkında olmadan.

Şunu da fark ettim; insan bazen geçmişteki duygularına takılıyor. Aşık olduğumuz dönemlerde ne kadar saf, ne kadar içten konuştuğumuzu hatırlıyoruz. “O zamanlar böyle konuşurduk…” diye iç geçiriyoruz. Ama o zamanların samimiyetiyle bugünün mesafesi arasında koca bir duvar var artık. Değer verdiğin o kişi, bir zamanlar seni anlayan, sana gülümseyen biri gibi gelirdi; şimdi ise sadece bir hatıra.

Şunu öğrendim:

Birine değer veriyorsan, önce kendine de o değeri vermelisin. Çünkü kendini unutarak başkasını “mutlu etmeye” çalışmak, sonunda sadece seni yorar. Gerçek dostluk, sevgi ya da bağ; iki tarafın da aynı özeni göstermesiyle büyür.

Artık şunu diyorum kendi kendime:

Ben değer veriyorsam, içimden geldiği için veririm ama bunu suistimal edenin hayatında yerim yok. Sessizce çekilmek bazen en yüksek sesli cevaptır.

Siz ne dersiniz?

Hiç karşılık bulmayan bir değeri korumaya çalıştığınız oldu mu?

Yorumlarda buluşalım 💬