Komşuluk ve Kameralar Arasında Kalan Güven

 Eskiden kapılar çelik değildi, ama gönüller sağlamdı.

Kapılar kilitli olmazdı; 2000’li yıllarda komşuluk bambaşkaydı.

Herkes birbirini tanır, selam vermeden geçilmezdi.

Bir kapı tıklatmasıyla içeri girilir, çay demlenir, sohbet uzardı.

Güven kelimesi, kilitle değil, kalple korunurdu.

O zamanlar komşu, akraba gibiydi.

Birlikte kahvaltı yapılır, çaylar içilir, sohbetler uzardı.

Şimdi ise insanlar birbirine kuşkuyla bakıyor.

“Ya kötü bir niyeti varsa?” diye düşünenler çoğaldı.

Televizyonlarda izlediğimiz haberler, programlar — özellikle Müge Anlı gibi yayınlar —

hep “yakından gelen kötülükleri” anlatıyor.

Artık güveni sarsan şeyler uzaktan değil, çoğu zaman en yakından geliyor.

Belki de bu yüzden herkes daha temkinli, daha mesafeli.

Bugün biz de eve güvenlik kamerası taktırdık.

Kameranın ışığı yandığında içimden “Artık her şey gözümün önünde,” dedim.

Ama sonra düşündüm:

“Acaba eskiden gözümüzle değil, kalbimizle mi izliyorduk birbirimizi?”

Bir zamanlar komşu teyze pencereden sokağı seyrederdi,

kim gelmiş, kim gitmiş bilirdi.

Ama sadece görmekle kalmaz, hissederdi de.

“Evladım, camın açık kalmış!” derdi.

O uyarıda merak değil, sevgi vardı.

Kameralar bize güvenlik sağlıyor belki,

ama bazen içimizdeki güveni unutturuyor.

Eskiden komşuya bırakılan bir anahtar,

en sağlam kilitten daha güvenliydi.

Şimdi anahtarı değil, görüntüyü paylaşıyoruz.

Komşuluk, sadece yan yana yaşamak değil;

birinin seni fark etmesi, halini hatırını sorması,

kapına bir tabak bırakmasıdır.

Kamera kaydeder ama paylaşmaz;

komşuluk ise paylaşır ama kaydetmez.